ای با من و پنهان چو دل از دل سلامت می کنم

می خورد خون ِ دلم مردمک ِ دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم
حافظ

باید برایت بنویسم اگرنه ، این آتشی که در خونم افتاده تمام ِ نغمه ها را خاکستر می کند و پنجه ای رمق نمی کند برای کندن ِ صداهای اسیر که در پهنای سیم ها به خواب ابدی رفته اند .
بیدار می شوی با قامت تمام ، گاهی در هستی ِ به انزوا نشسته ی من ، می میرد آفتابی که رخوت ِ فرداها را پنهان می کند ، می پوسد و فرو می ریزد لعاب ِ شفاف ِ آسمان که ستاره های در زنجیر با چشم های خسته از ابدیتی تاریک گواهی می دهند .
کیستی تو ؟ کجایی ؟ چه می کنی ؟ با که ای ؟
چرا کسی که از مسیر تنهایی ِ تو عبور می کند ، سر به ویرانی ِ اوقات ِ بی قرار و دلتنگ ِ من نمی زند ؟
آن همه سال که ندیده بودمت ، چگونه زیسته ام ؟ چگونه توانسته ام از باور باران عبور کنم بی گریه ای که برای ایمان ِ گم شده ریخته باشم ؟
خوابی بود کاش هم جهت با حرم ِ نفس های تو ، هم هوای دهان ِ تو ، هم کوی ِ رد ِ پای ِ تو !

باید برایت بنویسم ، تا رها شود این شعله ی سرکشی که به حصار سینه قناعت نمی کند .
لعل ِ صبور ِ این همه سال ِ درگذشته ، رفته و به اندوه پیوسته ! بگو با من چه کرده سکوتت که از تعادل ِ چارپاره ی خود بی خبر مانده ام ؟
از گلوی ِ باران خیز ِِ تو روییده این ابر ِ مدام که بر کویر ِ جانم می بارد
نمی خواهم بگویم رنج هایی را می روید از رد ِ جا مانده ی لبخند هایت آزارم می دهد ، نه ...
می نویسم تنها برای چشیدن ِ هوای ِ تو که نفس هایم را بی حواس کرده ای به سرما و باد
این واژه ها را قانع کرده ام تا عبور کنند از معابر سنگی ِ این روزگار و ، برسند به درگاه ِ چشم های تو تا بینایی ام را به آفتاب پس بدهم و از پله های پرمضراب ِ صدای تو راه ِ آسمان را پی بگیرم
روحم را تکه تکه کرده ام ، بسته ام به گرده ی تک تک ِ نام هایی که از خواب ِ تو خبر می آورند تا شاید مرگ دو سه گامی نزدیک تر بیاید
بگو باران بیاید
دلم هوای سیگار و بوسه و نسیم کرده است