در لکنت ِ شب

خواب از چشم ِ تو غلتید

افتاد کنار ِ پنجره

هنوز هم در تاریکی ِ مردمک هایم بیداری ؟

تا می آیم نامت را

بگویم در گوش ِ باد

بوی سیب از شاخه می افتد

چرا باران دیر کرده است ؟

همین که رنگ های گریخته از چشم ِ مرا

به خلوت ِ خانه ات راه داده ای

دعای ِ نیمه شب ماه

پشت و پناهت

تمام ِ نفس های تو

مهمان ِ خانه ی من اند

باران اگر نیست

مه ِ دمیده از دهانت

برای گم شدن

در لکنت ِ شب

کافی است

چه باید کرد ؟!

عاطی جان !

دروغی مومن
به تنهایی
آنقدر ایمان دارد
تا ابد را
زنجیر تکرارهای نام کسی کند
که بی کلید
آینه و آب در دست ، هر شب
تا خانه ی خواب هایش می رود

چقدر دور شده اند
دقایق مضطربی
که سال ها پیش در دهان من نشستند
تا به ماهی تمام ترانه پوش بگوییم
- می توانم دوستت داشته باشم -

اعتبار غزل های صبور
عبور از درهای بسته ی زبان هر کسی است
که حرف های نگفتنی ِ گرم
در چشم هایش دارد .

یاد آن روزها بخیر
نرنجیده ای که از من ؟!
بگو !