عاطی جان !

دروغی مومن
به تنهایی
آنقدر ایمان دارد
تا ابد را
زنجیر تکرارهای نام کسی کند
که بی کلید
آینه و آب در دست ، هر شب
تا خانه ی خواب هایش می رود

چقدر دور شده اند
دقایق مضطربی
که سال ها پیش در دهان من نشستند
تا به ماهی تمام ترانه پوش بگوییم
- می توانم دوستت داشته باشم -

اعتبار غزل های صبور
عبور از درهای بسته ی زبان هر کسی است
که حرف های نگفتنی ِ گرم
در چشم هایش دارد .

یاد آن روزها بخیر
نرنجیده ای که از من ؟!
بگو !