سرچشمه اش کدام گلو ست ؟
بر تن ِ کدام کلمه بود
که به دنیا آمد ؟
در خیابان های کدام شهر می گردد ؟
در کنج کدام کوچه شب را سحر می کند ؟
پشت ِ پنجره ای که به آن تکیه داده
چه کسی یا کسانی ممکن است باشند ؟
حواسش نیست
یادش نیست
برایش مهم نیست
باد فقط راه می رود
می دود
و گاهی در باران می رقصد
همین
یادش داده اند
که فقط عبور کند
آسمان که جای امنی
برای دعاهای در راه نباشد
دیگر تکلیف آسمان روشن است
حیف که واژه ها
تا پایشان را از دهان بیرون می گذارند
یادشان می رود
در کدام گهواره قد کشیده اند
هر روز همبستر هزار کنایه می شوند
از هر پهلو
هزار معنی به دنیا می آورند
که ما حالا برای چیدن ِ یکی لبخند
از چشم های هم می ترسیم
باد ، باد ، باد
با این همه ما یاد گرفته ایم
گاهی بی دلیل گریه کنیم
گاهی پیاده راه بیفتیم در آسمان
پی بهانه بگردیم
برای عبور از تهاجم تنهایی ، تحکم تقدیر
به همین دلیل
هرگز یادمان نمی رود
زانوی صدایمان
در انحنای کدام نام یا نام ها
لرزیده است
امتداد خیاان های کدام شهر
به شب های دلتنگی می رسد
یا کدام کوچه معصوم تر از بقیه است
و خوب می دانیم
پشت هر پنجره
چشمی خیس پنهان است
ما نمی توانیم فراموش کنیم
که باد نیستیم
که باد نیستیم
که باد ...
۴ سال قبل
۲ نظر:
آمده ام اینجا نفس بکشم بین شعرهایت که هوای خوشی دارند.آمده ام بغض هایم را کنار عکس ات گریه کنم.گریه ..گریه ...گریه..چقدر دلم برایت تنگ شده است.هزار سال گذشت انگار از آن روزها که گذشت!چه خوب که خانهء من است اینجا،بی کلید می آیم بی بدرقه می روم
فوق العده زیباست
ارسال یک نظر