دریا به تبعید خو نمی گیرد ...

حق با شب هایی بود
که از آسمان بیرونشان کرده اند

می دانی که می ترسی
و من باورم می شود
که دیگر دیر است

و نمی شود به اصرار باران
راه افتاد در خیابان ها
و رفت از پی هر نسیم
که لبخندی به لب دارد

فردایی در کار نیست
هیچ چشمی به خواب های ما
خانه نخواهد داد
هیچ گلویی
گهواره ی نام ما نخواهد بود

رنج ما دارد سی و چند ساله می شود
چشم هایت را ببند

کسی انگار دارد
موهای آفتاب را می بافد
و گره می زند با نبض باران
...

و من کاش کلمه ای بودم
که می سوخت
تا چراغی به دنیا بیاورد
...